Бондарева. БЕЗ КУПЮР
Photo
Мужыцкія ж дзеці
Гібелі і мерлі.
Вось так і жылося
Пад Богам і панам,
Ды ўспомніў Кастрычнік
Пра нас занядбаных.
Жахнула маланка
Нясцерпнага гневу,
Агнямі прабегла
Грымотнага спеву.
Апалі туманы,
Смуга векавая,
І выйшла ў прасторы
Дарога крывая.
Змоўкла сёння песня ліхаты-жалобы,
Рухнула закляцце вякоў.
І мы сталі людзі, знатныя асобы,
Ды сапраўднай маркі і не нізкай пробы,
Хоць мы дзеці простых бацькоў.
А «мужык», як мера ганьбы і знявагі,
Кануў вечным правам і квіт.
Мы – народ калгасны, вольныя трудзягі
І зямлі Савецкай горда носім сцягі,
Новае аблічча ў нас, від.
Самі брыгадзіры, самі аграномы —
Партыя дала нам правы.
З партыяй прайшлі мы навальніцы, громы,
Страсянулі крэпка панскія харомы,
Біліся з панамі, як ільвы.
Ды затое ж сёння ты не згледзіш пана,
Драла за граніцу даў пан
І адтуль цікуе хціва, надзімана.
Глядзі — не глядзі, пан, а зямля забрана,
Сунешся — і згубіш жупан.
І ў палацах панскіх самі гаспадарым,
Ладзім клубы, яслі, сады,
Каб наш пот калішні не загінуў дарам,
І канец кладзём мы панскім глупым марам —
Досыць нам ксяндзоўскай брыды.
Сёння мы не тыя, іншыя мы сталі —
Новы нарадзіўся народ,
Перад намі яснасць, ветласць яркай далі,
Партыя нас вучыць, а вядзе нас Сталін.
Смела мы глядзім упярод.
4
За новую вёску
Драўляныя хаты, салома і мох
Такая старынка, ох-ох.
Сляпыя акенцы, пабітае шкло
Не хаты, а так — барахло.
Кудлатыя стрэхі, ламачына, гніль —
Не наш ён, не наш гэта стыль.
Эх, хаты-хібаркі! Жабрачы ваш від
Сам просіцца, сам у нябыт.
Даволі глядзелі вы ў цемры вякоў,
Прытулкі нуды, прусакоў.
Вы — прыкрыя плямы, вы — шэрані цень,
Што цьмяніць наш сонечны дзень.
Вы роблены горам, бядачай рукой —
Пара вам, пара на спакой.
А ваша убоства, сэнс даўніх падзей,
Пакажа нам заўтра музей.
Замест жа хібарак, панылых цямніц,
Наставім прыгожых святліц.
Аздобім садамі, дамо ім прастор
На наш, на савецкі узор.
Каб лашчылі вока і ўтульны былі –
Мы ж людзі свабоднай зямлі.
Няхай заграніца, зірнуўшы на нас,
Адчуе, што значыць калгас.
25.09.1935
#колас
#паэтычны_куток
@bondareva_bez_kupjur
Гібелі і мерлі.
Вось так і жылося
Пад Богам і панам,
Ды ўспомніў Кастрычнік
Пра нас занядбаных.
Жахнула маланка
Нясцерпнага гневу,
Агнямі прабегла
Грымотнага спеву.
Апалі туманы,
Смуга векавая,
І выйшла ў прасторы
Дарога крывая.
Змоўкла сёння песня ліхаты-жалобы,
Рухнула закляцце вякоў.
І мы сталі людзі, знатныя асобы,
Ды сапраўднай маркі і не нізкай пробы,
Хоць мы дзеці простых бацькоў.
А «мужык», як мера ганьбы і знявагі,
Кануў вечным правам і квіт.
Мы – народ калгасны, вольныя трудзягі
І зямлі Савецкай горда носім сцягі,
Новае аблічча ў нас, від.
Самі брыгадзіры, самі аграномы —
Партыя дала нам правы.
З партыяй прайшлі мы навальніцы, громы,
Страсянулі крэпка панскія харомы,
Біліся з панамі, як ільвы.
Ды затое ж сёння ты не згледзіш пана,
Драла за граніцу даў пан
І адтуль цікуе хціва, надзімана.
Глядзі — не глядзі, пан, а зямля забрана,
Сунешся — і згубіш жупан.
І ў палацах панскіх самі гаспадарым,
Ладзім клубы, яслі, сады,
Каб наш пот калішні не загінуў дарам,
І канец кладзём мы панскім глупым марам —
Досыць нам ксяндзоўскай брыды.
Сёння мы не тыя, іншыя мы сталі —
Новы нарадзіўся народ,
Перад намі яснасць, ветласць яркай далі,
Партыя нас вучыць, а вядзе нас Сталін.
Смела мы глядзім упярод.
4
За новую вёску
Драўляныя хаты, салома і мох
Такая старынка, ох-ох.
Сляпыя акенцы, пабітае шкло
Не хаты, а так — барахло.
Кудлатыя стрэхі, ламачына, гніль —
Не наш ён, не наш гэта стыль.
Эх, хаты-хібаркі! Жабрачы ваш від
Сам просіцца, сам у нябыт.
Даволі глядзелі вы ў цемры вякоў,
Прытулкі нуды, прусакоў.
Вы — прыкрыя плямы, вы — шэрані цень,
Што цьмяніць наш сонечны дзень.
Вы роблены горам, бядачай рукой —
Пара вам, пара на спакой.
А ваша убоства, сэнс даўніх падзей,
Пакажа нам заўтра музей.
Замест жа хібарак, панылых цямніц,
Наставім прыгожых святліц.
Аздобім садамі, дамо ім прастор
На наш, на савецкі узор.
Каб лашчылі вока і ўтульны былі –
Мы ж людзі свабоднай зямлі.
Няхай заграніца, зірнуўшы на нас,
Адчуе, што значыць калгас.
25.09.1935
#колас
#паэтычны_куток
@bondareva_bez_kupjur